Het voormalig station was verbouwd tot 3 personeelswoningen en een seinpost. Twee bewaakte overwegen werden vanuit de seinpost met de hand bediend. Een losplaats voor het goederenvervoer was nog in gebruik.

Er was volop ruimte om te spelen, zowel binnen als buiten. Zo was er In de keuken, de voormalige stationshal, zelfs ruimte voor een schommel. Het voormalig perron rondom het huis was afgezet met een hek. Dit was aan de spoorzijde voor de kinderen een strenge grens. Er overheen klimmen kon wekenlang huisarrest opleveren.

Tegen het hek geleund lieten we de haren wapperen in de rijwind van de trein. Maar eerst werd er gezwaaid naar de machinist en natuurlijk kwam er een groet terug. Trots waren we als we de seinhuiswachter konden helpen met het opsporen van z.g. 'warme wagens'; warmgelopen wagonassen waar omheen vlammen speelden of rook te zien was. Als er een kon worden doorgegeven leverde dat een premie op.

Maar de spoorrails kostten ook nogal eens kindertranen als er weer een geliefd huisdier onder de trein gekomen was. Een seinhuiswachter werkte in vroege- late- of nachtdienst. Altijd was er wel een vader die overdag moest slapen, dus: ssssst, denk er om, niet hard roepen buiten!

Als er een trein passeerde trilde het hele gebouw. Als bewoners merkten we dat allang niet meer, maar argeloze visite schrok zich een hoedje van de voorbij denderende trein. Logees kwamen de eerste nacht(en) niet aan hun rust toe; meermalen per nacht werden ze wakker geschud en opgeschrikt door een goederentrein. De lange goederentreinen, zoals b.v. de VAM-of olietrein, hebben vele radio-uitzendingen verstoord. FM kenden we toen nog niet. Wanneer de trein op de IJsselbrug was begon het toestel al te kraken en dat ging door totdat de trein al 5 km verder was. Zo hebben we heel wat gemist van nieuwsberichten, spannende hoorspelen, of 'de bonte dinsdagavondtrein'!

Het stationsgebouw stond in het vrije veld en onweer kon lang en zwaar tekeer gaan voordat het de IJssel over was. Het kon beangstigend zijn. Toen de elektrische locomotief zijn intrede deed en er bovenleidingen over de baan kwamen, bracht dit een gevoel van veiligheid mee. Vanaf toen zagen we de bliksem regelmatig langs een paal de grond in slaan.

Het wonen in het oude stationsgebouw kende ook zijn nadelen. Het polderlandschap gaf een groot deel van het jaar water onder de vloer. Het huis rook muf, de muren waren vochtig. Behang liet los en verf bladderde af. Maar als kind was je daar niet mee bezig. Wat blijft zijn de herinneringen aan een mooie kindertijd op het station Hattemerroek, een eilandje in de omringende wereld.

Adri Mensink-Hoogendorp, juli 2011.