Vroege Tielse treinforens vindt het waardeloos

Het is officieel een graad of negen boven nul; niet gek voor de tijd van de dag én de tijd van het jaar.

Er had ook een minteken voor kunnen staan. Maar onder een heldere sterrenhemel – inclusief miniem maansikkeltje – voelt het met een stevige westenwind veel kouder aan op het perron. Terwijl de uitbaters van de overdekte fietsenstalling en de kiosk hun deuren openen, staat de eerste reiziger al in de abri te kleumen. De twee geparkeerde Syntustreinen naast hem slapen nog en zijn donker. Dit is station Tiel, even na half zes op de vroege donderdagochtend.

Op de twee parkeerterreinen tezamen staan vijf autos. De fietsenrekken zijn beduidend beter gevuld. Tweewielers die daar duidelijk de nacht hebben doorgebracht. Want de vroege vogels onder het forenzenvolk komen pas rond kwart voor zes in grootse stilte het perron opwandelen.

Een man of veertig worden het er die de trein van 5.52 uur op het oog hebben. Een clubje dat hier vermoedelijk vrijwel iedere ochtend in vri

Vanwege copyright wordt niet de volledige tekst van dit artikel getoond.