Er is veel fluit in de Zak van Beveland

Een luide stem klinkt door de trein: „Dames en heren, we naderen station Hoedekenskerke. Om tien over half één vertrekken we weer naar Goes.“ De conducteur loopt alle coupés af om zijn mededeling te doen, want een geluidsinstallatie, nee, die hebben ze niet in de stoomtrein.

Het zou ook niet passen in een trein die in alles de jaren dertig uitstraalt. Niet alleen de trein trouwens. Ook de machinisten en de conducteurs dragen passende kleding en zelfs de treinkaartjes zijn authentiek.

Al die nostalgie gaat snel verloren als je naar buiten kijkt en de windmolens ziet en de voorbij razende auto’s op de snelweg, maar het is toch vooral de fraaie natuur in de Zak van Zuid-Beveland die de aandacht trekt.

Ook die van de kleine Julian, die samen met zijn ouders op de pluchen bankjes van de eerste/tweede klasse zit (in de derde klasse zijn de bankjes van hout). De jongen heeft het steeds maar over een fluit. „Mama, fluit. Mama, fluit“, roept hij de hele tijd, wa

Vanwege copyright wordt niet de volledige tekst van dit artikel getoond.