Mien Beimans (84) blikt terug op station Maarheeze

Station Maarheeze. Voor veel inwoners van Maarheeze is dit een wens voor de nabije toekomst. Bij de wat oudere autochtone Maarheezenaren komen bij het woord ‘station’ nog gedachtes naar boven aan tijden van weleer, toen er nog een stationnetje stond aan de Stationsstraat. En een enkeling heeft met dat – inmiddels verdwenen - gebouwtje nog een band. Voor hen is het meer dan een herinnering, het is een deel van hun leven geweest. Zo ook voor Mien Beimans (84), wier man Theo in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw zijn broodwinning had bij station Maarheeze.

“Er stopten sinds 1938 wel geen personentreinen meer, maar toch hadden de mensen die nog op het station werkten een hoop werk”, weet Mien Beimans nog. Haar man begon in 1950 op het station in Maarheeze te werken. Hij moest er handmatig de spoorbomen aan de Stationsstraat dichtdraaien, vervolgens snel terug naar het stationsgebouwtje om daar – ook handmatig – de wissels om te zetten en via morsesignalen aan de station

Vanwege copyright wordt niet de volledige tekst van dit artikel getoond.